روایتی از پیدا شدن 800 ایرانی در دل قلعه ای در یک غار - وبلاگ ساعت ورزشی

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی، مدتی قبل عده ای با ما تماس گرفتند و گفتند قلعه اسرارآمیزی در دل کوه وجود دارد که مردم در آن زندگی می نمایند. به همین علت راهی آن قلعه شدیم. آنجا قلعه اسرارآمیزی بود که در دل غار مخوفی قرار داشت و چشم انداز این غار و آن قلعه چنان بود که همه افراد کاروان را در سکوت و خاموشی فرو برد.

به گزارش همشهری آنلاین، موقعیت غار و قلعه طوری بود که نور خورشید به آنجا نمی تابید، از سقف غار گیاهان جالب روئیده بود و اینجا و آنجا، قطرات آب چکه می کرد و همه جا خاموشی بود و وحشت و حالتی اسرارآمیز.

ما از تنگه سختی عبور کردیم و به غار رسیدیم. دهانه غار بیش از 250 متر ارتفاع و دهانه آن حدود 100 متر عرض داشت و عمقش نیز بیش از 100 متر بود. قلعه اسرارآمیز در انتهای غار بود. در محوطه غار حوض هایی بود و آبی که از سقف غار می چکید، در حوض ها می ریخت.

روایتی از پیدا شدن 800 ایرانی در دل قلعه ای در یک غار / زندگی عجیب و غریب عده ای که علاقه ای به معاشرت با دیگران نداشتند

دو کوه نشینی که همراه ما بودند و عده ای از افراد هیات ما، که قبلا از این غار و قلعه بازدید نموده بودند، می گفتند که تعداد حوض ها 24 تا بود که بر اثر ریزش کوه، 15 تای آنها پر شد و از 9 حوض موجود، هفت تا سالم و پر آب و دوتای دیگر خشک است. در حوض ها دستکاری هایی دیده می شد و نشان می داد که دست انسان در آن دخالت داشته است.

قلعه اسرارآمیز

در جلو دهانه غار، دیواری سنگی دیده می شد که فرو ریخته بود و به روی قسمتی از این دیوار، نوشته ای به خط میخی بود و در وسط دیوار، پله هایی از گچ و سنگ به چشم می خورد. قلعه اسرارآمیز در انتهای غار بود، در این غار، عده ای زندگی می نمایند که به آنها غارنشین می گویند، نام این غار آنطور که کوه نشینان می گویند دادبنیان است.

آب گوارا

کوه نشینان می گویند: وجود آب گوارای این غار، باعث شد که به اینجا کشیده شویم و از وجود قلعه، آگاه گردیم و علت اینکه بیشتر افراد کوه نشین در دور و بر این قلعه به سر می برند همین آب گواراست.

در میان کوه نشینان، یک نصفه روز بودیم و هرچه جالب به نظر می رسید، یادداشت می کردیم و یا عکس می گرفتیم. وقتی به قریه عماده، نزدیک ترین آبادی به مسکن کوه نشینان، رسیدیم یکی از آنها گفت: کوه نشینان مجموعا 800 نفر هستند که از دو طایفه تشکیل شده اند. آنها هنوز برای معاشرت با مردم، علاقه نشان نمی دهند و به اصطلاح خود می گویند فقط هر کس در کوه زندگی کند آدم است و لاغیر.

کوه نشینان می گویند وقتی در کوه بودیم، هر کدام مان روزانه 100 ریال در آمد داشتیم و کار می کردیم ولی از وقتی که تعدادی از ما به آبادی آمده اند هیچ دستمزدی ندارند و معلوم نیست تکلیف ما چه می گردد، به همین علت است که علاقه ای برای آمدن به آبادی نداریم.