انتشار رمانی از سوزان تاوبس، نیم قرن پس از مرگش - وبلاگ ساعت ورزشی

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی به نقل از نیویورک تایمز، سوگواری برای جولیا که در اوایل دهه 1960 نوشته شد، زمانی که تاوبس در نیویورک و بعدا در پاریس زندگی می کرد، در طول عمر کوتاه نویسنده منتشر نشد. (تاوبس 41 ساله بود که تنها چند روز پس از انتشار دومین رمانش، طلاق در سال 1969، در اثر خودکشی درگذشت.)

نشریه ادیشن دو مینیت به توصیه ساموئل بکت پیشنهاد کرده بود که ترجمه ای از این رمان به زبان فرانسه منتشر شود اما تاوبس با یکی از دوستانش اینگونه درد دل کرد: در آمریکا به نظر می رسد تنظیمات تعریف نشده اروپای مرکزی، سردبیران آمریکایی را ناراحت می کند.

این نسخه که از طریق نیویورک ریویو آو بوکز کلاسیک منتشر شده، شامل مقدمه ای روشن کننده از فرانچسکا وید و پس از آن مجموعه ای از داستان های کوتاه تاوبس است؛ افسانه هایی جنون آمیز و داستان هایی ترسناک با اوهام شدید، که اغلب انتها خوشی ندارند.

خواندن تاوبس به معنای وارد شدن به تخیلی منحصر به فرد است که بین دنیای قدیم و تازه گیر افتاده و در میان خرابه های اعتقاد و تعلقی که بین این دو مشترک است، سرگردان است. اگرچه این وسوسه وجود دارد که سوگواری برای جولیا را به عنوان اولین تلاش های غیرمستقیم نویسنده در زمینه زندگی نامه خودنوشت در نظر بگیریم- قبل از طلاق که به طرز آشکاری، شخصی تر است، اما این کتاب بیشتر تقلیدی طنزآمیز است تا خاطره نویسی، و از تقسیم بندی ها و تضادهای اجتناب ناپذیر خود لذت می برد.

راوی این کتاب روحی جدا شده از جسم است- بخشی از آن فرشته نگهبان، بخشی از آن، هامبرت هامبرت (شخصیت پدوفیل رمان لولیتا) است، در عین حال مملو از اضطرابی شبه مادری است، چرا که ناظر بر انتقال تدریجی یک دختربچه به بزرگسالی است. این دختر، جولیا کلاپز، تنها فرزند والدین سالخورده ای است که دور تا دورشان با حیوانات تاکسیدرمی شده که حالتی سفت و سخت مانند آدمک های مومی به خود می گیرند، پر شده است. در این فضای بی روح فلج کننده، آنها به عنوان بخشی از زندگی به جای مانده روی دیوارها به نظر می رسیدند، مانندسرهای پر شده گوزن، خرس گریزلی، کرگدن و...روی دیوار.

جولیا و روح در طول بهترین سال های زندگی مشترک، شریک جنایت و همبازی پنهانی در نوعی ازدواج بچه ها هستند. روح تعریف می کند که پس از اتفاق احمقانه روز مدرسه، ما در جنگل پرسه زدیم. برای من اهمیتی نداشت که گل روی پاهایش پاشیده شود و باد در موهایش شورش کند. اون جولیای من بود! یک بره پر جست و خیز، یک فرشته جنگلی، خواهری از زمین غبارآلود.

اما همه چیز با آغاز بلوغ جولیا تغییر می کند. دختر نوجوان به طور فزاینده ای از چنگال روح فرار و همبازی سابق خود را رها می کند. روح پیوسته مانند یک معشوق طرد شده ناله می کند، مانند یک پرستار بچه، منت می گذارد و مانند بسیاری از مادران نوجوانان، دچار ناامیدی می شود. (مخلوط حسادت و تحقیر همچنین رویاهای کابوس آمیز یک ابرخود فرویدی را به یاد می آورد.) برای مدتی، روح تلاش می کند تا خود را از وسواس جولیا رها کند، به خیال پردازی های انتقام جویانه روی آورد یا در پی آرامش در دین و کیهان شناسی باشد. جولیا وقتی بالاخره ازدواج می کند و مادر می شود، نفس راحتی می کشد و تصور روح این است که در نقش های آینده جولیا، جایی خواهد داشت، اما اشتباه می کند.

سوزان تاوبس با نام اصلی جودیت ژوزسانا فلدمن سال 1928 در بوداپست به دنیا آمد. اگرچه پدرش یک روانکاو و پدربزرگش خاخامی برجسته بود، اما به نظر می رسد که نه مذهب و نه فرویدیسم (داستان های او با طنزهای روانکاوانه آغشته شده است) به او آرامش نمی داد.

پدر و دختر در سال 1939 به آمریکا گریختند و مادرش را که دوباره ازدواج کرده بود، در بوداپست رها کردند. (مادر یهودی او به نحوی از جنگ جان سالم به در برد و بعدها پیروز شد به آمریکا مهاجرت کند؛ سایر اعضای خانواده در هولوکاست جان باختند.) پدر و دختر در نیویورک ساکن شدند.

اما به نظر می رسد آمریکایی بودن هرگز به تاوبس وفا نکرده است. او یک پا در اروپا و یک پا در آمریکا و با ذهنی درگیر دنیای آینده بود. تاوبس در مقطع کارشناسی در برین ماور فلسفه خواند و در 21 سالگی ازدواج کرد. او یک دهه بعد را با تحصیل در دانشگاه سوربن و یادگیری زبان عبری گذراند و در محافل روشنفکری برجسته در پاریس، اورشلیم و نیویورک شرکت کرد، در حالی که دو بچه تربیت کرد و دکترا را در هاروارد ادامه داد- با انتها نامه ای در مورد سیمون ویل. او مدت کوتاهی در کلمبیا تدریس کرد، اما در سال های انتهای تحصیلات آکادمیک را کنار گذاشت و وقت خود را صرف داستان نویسی کرد.

سوزان سانتاگ با تاوبس دوست بود و دوستش تاوبس را غیر قابل تشبیه توصیف کرده بود. سانتاگ هم مجذوب سوزان و هم همسرش، مدیر اپرای روشنفکر، یاکوب تاوبس بود.

در سال های اخیر، دانشگاهیان با رشته های مختلف در پی بازپس گیری تاوبس بوده اند. این وسوسه انگیز است که فکر کنیم فمینیسم ممکن است سوزان تاوبس را نجات داده باشد و او را در ردیف آن کودک بی مادر دیگر، مری شلی قرار دهیم که زندگی نامه خودنوشت پنهان شده اش، پرتره ای از یک هیولا و خالق شکنجه شده اش بود. تاوبس، نویسنده قطعات وسوسه انگیز، ممکن است از این تفاسیر بیزار و مانند قهرمان داستان غم انگیزش آخرین پایکوبی منتظر باشد تا مرگ او را در آغوش بگیرد.

سوگواری برای جولیا با مقدمه فرانچسکا وید از سوی نیویورک ریویو آو بوکز کلاسیک در 240 صفحه به زبان انگلیسی منتشر شده است.