هنری ترین خیابان رشت را دیده اید؟ - وبلاگ ساعت ورزشی

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی، شاید بتوان محله پیرسرای رشت را به واسطه فروشگاه های صنایع دستی اش، هنری ترین خیابان این شهر دانست. یکی از همان خیابان هایی که هر گردشگری با قدم زدن در آن شگفت زده می شود و ممکن است یاد هنری ترین خیابان تهران ویلا هم بیفتد.

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی، از ابتدا تا انتهای خیابان پیرسرا همه نوع صنایع دستی را می توانید پیدا کنید. از اسباب بازی های نوستالژیک که قدیم ها در تمام مغازه های بین راهی گیلان پیدا می شد و حالا شاید در یک یا دو مغازه بتوان آن ها را پیدا کرد تا سبدهای حصیری، قاشق های چوبی و گمج های سفالی که هنوز هم گیلانی ها در همان ها غذا می پزند.

پیرسرا یکی از محله های قدیمی رشت است و یک مسجد تاریخی هم دارد. به همین دلیل، صاحب بعضی مغازه ها سال هاست که در آن ها مشغول به کار هستند و مغازه و کارشان را از اجداشان به ارث برده اند.

به هر مغازه ای که وارد شوید و پای درد دل فروشندگانی که بعضی از آن ها تولیدکننده هم هستند، بنشینید، غصه می خورید. خیلی ها از این که صنایع دستی چینی و تایلندی بازارشان را گرفته است، گلایه می کنند و بعضی دیگر از نامهربانی مسوولان و حمایت نکردن آن ها شکایت دارند.

یکی از عرضه کنندگان صنایع دستی مدعی است که قدیمی ترین مغازه خیابان را او اداره می کند و برای این که گفتارش را با سند ثابت کند، عکس جدش را که روی دیوار نصب کرده، نشان می دهد و می گوید: این عکس متعلق به جد پدری ام است و این مغازه نسل به نسل چرخیده تا به من رسیده است. صنایع دستی زمانی برای خودش برو و بیایی داشت و مردم از همه محصولاتی که در این خیابان عرضه می شد، در خانه های شان استفاده می کردند؛ اما حالا این محصولات کمتر خاطرخواه دارند. قبلا این راسته پر از مغازه های صنایع دستی بود، اما در این چند سال، بسیاری از مغازه ها جمع شده و صاحبان آن ها مشغول کار دیگری شده اند.

جنس چینی نداریم

بعضی دیگر هم که در این حرفه مو سفید کرده اند، جلوی درِ مغازه های شان که حتی ساختمان شان هم جزو میراث فرهنگی می تواند محسوب شود، نشسته اند و گپ می زنند و گاهی هم با کاسبان دیگری که از آن راسته رد می شوند، سلام و علیکی می کنند.

شاید اعتراض عرضه کنندگان محصولات صنایع دستی به پُر شدن بازارشان از محصولات چینی و تایلندی را بتوان از روی کاغذهایی که جلوی یک مغازه چسبانده شده است، بهتر درک کرد: جنس چینی نداریم و ایرانی ام، ایرانی می خرم.

صاحب این مغازه، خودش را کارمند آموزش و پرورش معرفی می کند و می گوید: صبح ها در مدرسه به دانش آموزان درس می دهم و عصرها در فروشگاه ام صنایع دستی ای را که در وطنم تولید شده است، عرضه می کنم. با بسیاری از تولیدکنندگان صنایع دستی گیلان در ارتباط هستم و محصولات آن ها را می فروشم. با این حال هنوز پیروز نشده ام با بسیاری از صنعتگران استان های دیگر ارتباط برقرار کنم.

او چرتکه را یکی از صنایع دستی گیلان معرفی می کند و ادامه می دهد: چرتکه هم به صورت کاملا دستی در رشت تولید می شود، اما هنوز هم نتوانسته ام تولیدکننده آن را پیدا کنم. یکسری هنرمند هم داریم که چوب را با دست می تراشند و در ماسال و مناطق کوهستانی فعالیت می کنند، آن ها با مشتری های خاصی در شهرهای بزرگ کار می کنند. بعضی دلال ها هم اصلا اجازه نمی دهند ما به این دسته از هنرمندان نزدیک شویم.

شگفت زدگی تایلندی ها از صنایع دستی شان در بازار ایران

این عرضه کننده صنایع دستی معتقد است: باید صنایع دستی گیلان معرفی شود تا وقتی گردشگران برای خرید به بازار وارد می شوند با صنایع دستی تایلندی روبرو نشوند. تقریبا در همه مغازه ها صنایع دستی چینی و تایلندی پیدا می شود. ما بارها به معاونت صنایع دستی اعلام کرده ایم که از شما هیچ کمکی نمی خواهیم فقط کاری کنید وقتی گردشگران به گیلان سفر می کنند و به پیراسرا می آیند، به جز صنایع دستی تولید گیلان، محصولات کشورهای دیگر را نبینند. نهایت، صنایع دستی اصفهان یا شهرهای دیگر را که متعلق به وطن خودمان است، ببینند.

او اظهار می کند: بارها شاهد بوده ایم، گردشگران تایلندی که از محله پیرسرای رشت دیدن کرده اند، وقتی صنایع دستی کشورشان را در فروشگاه های ما می بینند، با شگفتی می پرسند، چرا به هر مغازه ای که وارد می شویم صنایع دستی تایلند را می بینیم؟! کشور شما که در این حوزه غنی است! این حرف ها همه درد است، چه باید بگوییم؟

این عرضه کننده صنایع دستی بیان می کند: صنایع دستی خارجی در کل کشور پخش شده است، اما در شهرهایی مثل اصفهان و شیراز که گردشگر دارند، هم محصولات خارجی و هم ایرانی فروخته می شوند؛ اما بعضی شهرهای دیگر که گردشگر ندارند، باید چه کار کنند؟ ما حاضریم مثل فروشگاه های اصفهان، به راهنمایان تور پورسانت بدهیم تا گردشگران را برای خرید به مغازه های مان بیاورند. چه اشکالی دارد؟ حداقل فروش مان کمی بیشتر می شود و دیگر، مجبور نیستیم مغازه های مان را جمع کنیم.