چرا در آستانه مرگ همه زندگی از پیش چشمانمان می گذرد؟ - وبلاگ ساعت ورزشی

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی، این واقعیت که چنین داستان هایی عناصر مشترک زیادی دارند و برای افراد دارای پیشینه های فرهنگی مختلف رخ می دهند، به امکان سرچشمه گرفتنشان از سازوکاری زیست شناختی اشاره دارند که محققان هنوز نتوانسته اند رمزوراز آن را کشف نمایند.

طبق یافته های محققان دانشگاه میشیگان در مقاله نوی که روز دوشنبه در مجله مقالات فرهنگستان ملی علوم ایالات متحده آمریکا (پی ان ای اس) منتشر شد، فعالیت های شناختی مغز در دو بیمار محتضر دستخوش جهش هایی شده است.

جیمو بورجیجین، نویسنده اصلی این مقاله که آنالیز مبنای عصب شناختی فعالیت های شناختی در آزمایشگاه تحت سرپرستی او انجام گرفت، به خبرگزاری فرانسه گفت این نخستین مطالعه از این نوع نیست، اما آنچه این تحقیق نو را متمایز می نماید، پرداختن بی سابقه آن به جزئیات است.

این گروه تحقیقاتی سوابق چهار بیمار درگذشته بر اثر ایست قلبی حین گرفتن نوار مغزی را آنالیز کردند.

تمامی این چهار نفر در کما بودند و بعد از آنکه تعیین شد یاری های پزشکی برایشان کارساز نیست، عملیات پشتیبانی حیاتی از آن ها را قطع کردند. در دو بیمار از این چهار بیمار، یکی زنی 24 ساله و دیگری زنی 77 ساله، وقتی دستگاه تنفس مصنوعی را قطع کردند، ضربان قلب افزایش یافت و امواج مغزی دارای بسامد گاما سریع ترین این گونه فعالیت های مغزی مرتبط با شناخت دستخوش جهش هایی شد.

بعلاوه طبق یافته های مطالعات قبلی و از جمله مقاله معروفی درباره مردی 87 ساله که بر اثر سقوط جان باخته بود و سال 2022 منتشر شد، امواج گاما در بعضی افراد در آستانه مرگ دستخوش جهش هایی می گردد.

در مقاله دانشگاه میشیگان، بخش هایی از مغز را که فعال می شوند، عمیق تر آنالیز و فعالیت منطقه فعال قشر خلفی متشکل از لوب های گیجگاهی، جداری و پس سری مرتبط با تغییرات شناختی را شناسایی کردند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، بورجیجین گفت: فعال شدن این بخش مغز به معنای آن است که بیمار دارد چیزی را می بیند، می تواند چیزی را بشنود و احساساتی خارج از بدن را حس کند. او اضافه نمود که این منطقه به شدت فعال شد.

به گفته او، چون فعالیت مغز و قلب این بیماران در چند ساعت آخر حیاتشان لحظه به لحظه پایش می شد، قدرت این تحلیل افزایش یافت.

تعیین نیست چرا دو بیمار این نشانه های بالقوه فعالیت شناختی نهفته را بروز دادند و دو بیمار بروز ندادند؛ اما بورجیجین حدس می زند سابقه سکته آن ها ممکن است به نوعی مغزشان را مستعد نموده باشد.

با توجه به کوچک بودن حجم نمونه این مطالعه، نویسندگان آن هشدار دادند نباید از آن یک نتیجه گیری کلی کرد؛ به علاوه، چون بیماران زنده نماندند که داستانشان را روایت نمایند، نمی توان تایید کرد که آیا به راستی با تصوراتی روبرو شده اند یا خیر.

بورجیجین امیدوار است بتوان در آینده با جمع آوری داده ها از صد ها نفر دیگر، امکان زنده ماندن بعضی را افزایش داد.

یک راه این کار می تواند ابداع آزمایشی باشد که تجربه افراد در آستانه مرگ را شبیه سازی کند و هم زمان آن را در شرایط آزمایشگاه تحت نظر قرار دهد.

منبع: ایندیپندنت