پاسخ متفاوت؛ از دل پیروی کنیم یا مغز؟ - وبلاگ ساعت ورزشی

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی، موقع تصمیم گیری باید از مغزمان تبعیت کنیم یا کار را به دل بسپاریم؟

وبلاگ ساعت ورزشی | آیا تصمیم هایی که با شورِ احساسی می گیریم محکوم به فناست یا آیا وقتی می گوییم تصمیم های مان را کاملاً بر مبنای منطق گرفته ایم، خودمان را فریب می دهیم؟ در فرایند تصمیم گیری، ارزیابیِ اهمیتِ آنچه فکر می کنیم، در کنار آنچه احساس می کنیم، می تواند بسیار مشکل باشد.

به گزارش وبلاگ ساعت ورزشی ؛ هرچه باشد، شناخت و احساسات هر دو به روش های ارزشمند ما را آگاه می نمایند. چه فکر کنیم چیزی حقیقت دارد، چه احساس کنیم که چنین است، هر دو روش های متفاوتی برای شناخت و کسبِ دانش هستند.

تصور کنید که به برقراری رابطه با شخصی فکر می کنید. شما به لحاظِ احساسی علاقه بسیاری شدیدی به این فرد دارید، اما منطقِ شما می گوید که این رابطه به نفع تان نیست. وقتی فردی را روی محورِ تحقیرآمیزِ منطقی/غیرمنطقی قرار می دهیم، تلویحاً کوشش می کنیم قضاوت کنیم که تا چه مقدار احساس مان، منطق مان را مخدوش نموده است.

درست است که در روابطِ عاشقانه احساسِ شورانگیز می تواند باعثِ مخدوش شدنِ منطق گردد، اما عکسِ آن نیز صادق است و شناخت نیز می تواند بر احساسات سایه بیندازد؛ مثل وقتی که فردی در پی رابطه با کسی است که بتواند به وسیلهِ آن حسِ امنیت و احتیاج های مادی اش را تأمین کند.

اگرچه بسیاری از ما با احساسات به مثابه یک مانع برخورد می کنیم، اما احساسات لزوماً برای عقل مزاحمت ایجاد نمی نماید. ما ممکن است استدلالی را به علتِ احساسی بودن کم اعتبار بدانیم؛ به کسانی که به لحاظِ عاطفی درگیرِ مسائلِ فردی شان هستند به دیده تردید نگاه کنیم و به طور کلی به عقل مان بیش تر از احساسات مان اعتماد کنیم.

اما با اینکه ما اغلب در تصمیم گیری های مان به عقل و منطق الویت می دهیم، عقل و منطق فقط نیمی از تصویر است. یک درخواستِ شغلی ممکن است روی کاغذ مجذوب کننده باشد، اما وقتی به احساس تان مراجعه می کنید متوجه می شوید که این فرد آن گزینه ای نیست که به دردتان بخورد.

بااین وجود ممکن است به علتِ اعتماد به عقلی که به شما می گوید این فرد می تواند اهدافِ شما را محقق کند، او را استخدام کنید و به اطلاعاتی که احساس تان در خصوصِ او به شما می دهد بی اعتنا باشید.

پاسخ های احساسیِ ما اغلب بر تصمیم های ما اثر می گذارند، زیرا احساسات ما طوری طراحی شده اند که سریع و ساده تجربه های ما را خلاصه و ارزیابی نمایند و به ما بگویند اقدام مناسب چیست. احساساتِ ما کوشش می نمایند به ما بگویند که آیا یک موقعیتِ خاص مناسب و همسو با اهداف مان است و اینکه چگونه می توانیم به این موقعیت دستیابیم.

اما آیا معنایش این است که در هنگامِ تصمیم گیری باید فقط به احساسات مان اعتماد کنیم، یا باید به لحاظِ منطقی همه امکان ها را بسنجیم؟ یا هر دو؟

محققان هر سه استراتژی را با هم مقایسه کردند و دریافتند در بعضی موقعیت های پیچیده اگر فرد به جای تمرکز بر منطق و عقل و آنالیز همه جزئیات، روی احساساتش تمرکز کند، تصمیم های باکیفیت تری می گیرد و زیادی فکر کردن در هنگام تصمیم گیری می تواند نقشِ احساسات در تصمیم گیری را مختل کند.

نتیجه گیریِ اولیه محققان آن بود که وقتی شرایط سخت می گردد، باید از احساس مان در تصمیم گیری تبعیت کنیم و ببنیم دل مان چه می گوید و از زیادی فکر کردن به تصمیم پرهیز کنیم.

می توانیم استفاده از احساسات در هنگام اندیشیدن را بیاموزیم. یک از ستون نویس های نیویورک تایمز، دیوید بروکس، رویکردِ جالبی برای به خدمت گرفتنِ احساسات در تصمیم گیری های سختِ عاطفی دارد.

او پیشنهاد می دهد که شیر یا خط بیندازیم، اما صرفاً بر اساس نتیجه به دست آمده اقدام نکنیم. بلکه، به نتیجه نگاه کنیم و ببینیم این نتیجه چه احساسی در ما ایجاد می نماید. آیا از نتیجه خوشحالیم؟ خیال مان راحت شده است، استرس گرفته ایم یا ناامید شده ایم؟

به طور کلی، احساساتِ ما آنچه در لحظه در حالِ وقوع است را تشدید می نماید؛ درحالیکه شناختِ ما آنچه در حالِ وقوع است را با اطلاعاتِ بیش تر تغییر می دهد. یک نظریه پرداز، سیلوان تامکینز، تأکید نموده است که احساسات بدونِ شناخت کور است؛ درحالیکه شناخت بدونِ احساسات ضعیف است.

بنابراین، شناخت به نابیناییِ احساسات بینایی و احساسات به ضعفِ شناخت نیرو و قدرت می بخشد.

منبع: The Psychology Today

مترجم: عاطفه رضوان نیا- سایت وبلاگ ساعت ورزشی